ایرانیان از دیرباز، مناسبات عمیقی با مردمان سرزمینهای گوناگون داشته و در راستای گسترش مؤلفههای عمیق فرهنگ و تمدن ایرانی، از گذشتههای بسیار دور به سفرهای مخاطرهآمیزی دست یازیدهاند. این مهاجرتها ...
بیشتر
ایرانیان از دیرباز، مناسبات عمیقی با مردمان سرزمینهای گوناگون داشته و در راستای گسترش مؤلفههای عمیق فرهنگ و تمدن ایرانی، از گذشتههای بسیار دور به سفرهای مخاطرهآمیزی دست یازیدهاند. این مهاجرتها که در طول تاریخ ایران همواره با آن مواجه بودهایم، نتایج درخشانی به دنبال داشته است؛ به گونهای که امروزه ردپای تمدن و فرهنگ ایرانی در مناطق مختلف جهان به چشم میخورد.
مهاجرت تاریخی گروهی از شیرازیها به سواحل و جزایر شرق آفریقا که حدود یک هزار سال پیش صورت گرفت، یکی از سازمانیافتهترین این سفرها بوده است. این سفر که به سرپرستی یکی از شاهزادگان آل بویه و با هدف گسترش تجارت با مردمان این سرزمین انجام گشت، موجب استقرار دائمی گروهی از ایرانیان در منطقهای وسیع در شرق و جنوب آفریقا شد. این ایرانیان پس از جای گرفتن در محیط جدید، به تدریج طی ایجاد مناسبات دوستانه با بومیان این مناطق، جلوههایی از آموزههای فرهنگی ـ تمدنی ایران را در بخشهایی از کشورهای امروزین تانزانیا، کنیا و کومور برجای نهادند.
در این مقاله، برخی از مؤلفههای به یادگار مانده از این شیرازیها در سواحل و جزایر شرق آفریقا همچون بزرگداشت عید نوروز، سال هجری شمسی، معماری ایرانی، تأثیر پذیری زبان بومی شرق آفریقا از فارسی و برخی از آداب و رسوم ایران که امروزه در زمره بخشی جاودانه از آداب و رسوم و سنتهای مردمان شرق و جنوب شرق آفریقا جای گرفتهاند، بررسی شدهاند.